Έχω αρκετές μέρες να γράψω στο blog. Πήγα για ένα τετραήμερο στην Κατερίνη, γύρισα την Τρίτη. Ήμουν με τον αδερφό μου και δύο φίλους μας. Πέρασα πολύ καλά, καλύτερα απ' ότι περίμενα. Τέσσερις μέρες ήμουν αραγμένος στο beach bar του κολλητού μου να πίνω fredoccino και μπύρες, και τα περισσότερα κερασμένα, πράμα που κάνει τη φάση ακόμα καλύτερη. Κι επιτέλους απέκτησα ένα ομοιόμορφο μαύρισμα και δεν είμαι δίχρωμος σαν ζέμπρα. Τα βράδια βγαίναμε έξω αν και όλα τα μαγαζιά έπαιζαν ελληνικά, τα οποία μισώ. Τέλος πάντων, δεν μπορεί να είναι όλα τέλεια. Είχε πολύ κόσμο αλλά το 70% είναι Αλβανοί, Βούλγαροι και Σέρβοι. Ξέρω ότι ακούγεται ρατσιστικό αλλά αυτό δε μου αρέσει ιδιαίτερα.

Και αυτή τη φορά δεν έλειψαν τα παρατράγουδα. Αφού την προηγούμενη φορά στην Χαλκιδική, κάηκα από τον ήλιο, αυτή τη φορά, μου επιτέθηκαν μέδουσες, ή τσούχτρες, δεν ξέρω τη διαφορά. Όπως κολυμπούσα αμέριμνος και χαλαρός, ένιωθα κάτι μαλακό και γλοιώδες να με ακουμπάει. Μόλις συνειδητοποίησα τι είναι, βγήκα στην ακτή, πιο γρήγορα κι από ολυμπιονίκη. Δε με τσίμπησαν αλλά με ακούμπησαν δυο τρεις και ξυνόμουν σε όλο μου το σώμα, είχα κοκκινίλες σε διάφορα σημεία του σώματος μου και μερικά έτσουζαν κιόλας. Τρελάθηκα στην αρχή αλλά ευτυχώς μετά από μερικές ώρες, πέρασαν όλα. Τις επόμενες μέρες κολυμπούσαμε στο μισό μέτρο επειδή από ένα σημείο και μετά, βλέπαμε ολόκληρα κοπάδια από αδίσταχτες μέδουσες.

Και όπως είναι αναμενόμενο σε ένα τουριστικό μέρος, υπήρχαν και πολλά μωρά. Αλλά το κόλλημα το έφαγα με 2 νεαρούς που δουλεύουν στο beach bar του φίλου μου. Κόλαση μιλάμε. Λεπτοί, γραμμωμένοι, μαυρισμένοι, όμορφοι, με ωραίο στυλάκι και είναι από τα "κακά" παιδιά απ' ότι με πληροφόρησαν. Εννοείται βέβαια πως δεν έγινε τίποτα. Το καλό είναι όμως ότι τη μια μέρα παίξαμε beach volley μαζί με κάτι άλλους και γνωριστήκαμε.

Ωραία ήταν αλλά το πόσο ξενερώνω όταν πρέπει να επιστρέψω δεν λέγεται. Υπομονή μέχρι την επόμενη φορά.