Τόσο κράτησε τελικά η πολλά υποσχόμενη σχέση μου με τον Μ. Μία γνωριμία που ξεκίνησε πολύ όμορφα και προχώρησε καλύτερα απ' όσο περίμενα. Μπορεί να είχαμε το θέμα της απόστασης, κατά τ' άλλα όμως όλα πήγαιναν μια χαρά, περνούσαμε υπέροχα όταν ήμασταν μαζί. Η κακή μου τύχη φαίνεται ότι δεν έπαψε να με ακολουθεί.
Όταν άρχισε να δουλεύει, αραίωσε η επικοινωνία μας καθώς εκείνες τις ώρες δεν θα μπορούσε να ασχολείται με κάτι άλλο. Όταν όμως φτάσαμε να μιλάμε με το ζόρι, μία φορά την ημέρα, κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει. Δεν είπα τίποτα όμως για να μην φανώ υπερβολικός, σε περίπτωση που κάνω λάθος. Αλλά δεν έκανα λάθος.
Κάποια στιγμή, ενώ ανταλλάσσαμε μηνύματα, διάβασα τις λέξεις που φοβόμουν "Θέλω να χωρίσουμε". Ήταν ξαφνικό, ταυτόχρονα όμως εξηγούσε γιατί ήταν απόμακρος τις τελευταίες μέρες. Το μυαλό μου πήγε στους συνηθισμένους λόγους, βαρέθηκε ή τον κούρασε η απόσταση κλπ. Ο λόγος όμως ήταν άλλος. Πριν λίγο καιρό, επιβεβαίωσε με πλάγιο τρόπο στη μητέρα του, ότι είναι ομοφυλόφιλος και το αποτέλεσμα δεν ήταν θετικό. Η σχέση τους διαταράχθηκε και για να την διορθωθεί, αποφάσισε να θυσιάσει όχι μόνο τη σχέση μας αλλά την ίδια του την ευτυχία. Αποφάσισε με λίγα λόγια να μην έχει ερωτική ζωή για να μην στεναχωριέται η μητέρα του. Καταλαβαίνω ότι έχει βρεθεί σε δύσκολη θέση, όμως δεν είναι λύση να καταπιέζει τον εαυτό του, ακόμα και για την ίδια του τη μητέρα. Στεναχωριέμαι για μας, στεναχωριέμαι όμως και για εκείνον. Τι ζωή θα κάνει, θα είναι δυστυχισμένος για να κάνει τους άλλους χαρούμενους;
Νιώθω ότι μου τον έκλεψαν και είναι άδικο. Βρήκα επιτέλους κάποιον που μου αρέσει πολύ, που ταιριάξαμε και μας αναγκάζουν οι συνθήκες να διακόψουμε. Αν ήταν δική του απόφαση, θα ήταν πάλι άσχημο αλλά θα το δεχόμουν πιο εύκολα. Τώρα όμως θέλουμε και οι δύο να είμαστε μαζί, μας εμποδίζει κάτι άλλο όμως. Στην αρχή είπαμε ότι δεν είναι οριστικό. Θα περιμέναμε για ένα διάστημα να δούμε πως θα πάνε τα πράγματα, μήπως αλλάξει κάτι. Εγώ ήμουν αισιόδοξος, σκεφτόμουν ότι κάπως θα τα βολέψουμε, θα βρούμε μία λύση, τώρα όμως αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι το τέλος έχει έρθει οριστικά. Έχουμε μιλήσει ελάχιστα από τότε και δεν φαίνεται πρόθυμος να συζητήσουμε την κατάσταση. Αυτό με πληγώνει ακόμα περισσότερο, επειδή νιώθω ότι ακυρώνει όλες τις ωραίες στιγμές που ζήσαμε μαζί.
Έτσι, μετά από ένα σύντομο διάστημα, είμαι και πάλι μόνος. Προσωρινά ή όχι, θα φανεί στην πορεία. Σκέφτομαι όμως ότι αν ακόμα και οι "καλές" σχέσεις καταλήγουν έτσι, τι ελπίδα υπάρχει για το μέλλον; Με τι όρεξη να ψάξω για το καινούργιο, έχοντας σχεδόν ως δεδομένο ότι πάλι κάτι θα πάει στραβά;
